Nu het einde van het jaar eindigt vind ik het een mooi moment om even terug te kijken. Mij viel op hoe mensen zich verbinden aan elkaar op basis van overeenkomsten in standpunten over de covid-bestrijding. Hoe men betrokkenheid vindt bij elkaar. En een groep waar je bij hoort is voor mensen wereldwijd altijd al belangrijk geweest. Zeker in tijden dat het leven minder voorspoedig verloopt. Het geeft je troost, steun, begrip en een gevoel van controle. En juist in die verbinding met de groep raken we afgezonderd van de andere mensen.

Alleen zijn we allemaal verschillend. Zelfs binnen de groep. In hoe we eruit zien, wat we voelen en mooi vinden, wat onze eigenaardigheden zijn en hoe we gemotiveerd raken. Niemand is hetzelfde, al denken we dat soms van wel. En dat is maar goed ook!

Want door die diversiteit kun je leren van hoe een ander met een vergelijkbare situatie omgaat. We kunnen juist als mens alleen leren van onze onderlinge verschillen. Zo kunnen we elkaar helpen in onze ontwikkeling.

Als we allemaal hetzelfde waren zouden we verstrikt raken in een onveranderlijke controleerbare Status Quo, wat de dood wordt voor geest, creativiteit, levenslust en liefde. Eeuwige slaap in geordende saaiheid van overzichtelijkheid. Dus frictie, onenigheid, conflict en weerstand is nodig om te kunnen genieten, groeien en liefhebben. Deze tegenstrijdigheid is wellicht het leven.

Photo by Belle Co from Pexels