Miryam uit Irak was een jonge alleenstaande moeder eind 20 in het asielzoekerscentrum. Sociaal begaan en makkelijk voor iedereen benaderbaar. In Irak was ze een maatschappelijk werker. Ze kon goed communiceren in het Engels. In lessen en trainingen fleurde ze helemaal op. Ze was gretig om te leren. Heel voortvarend verhuisde ze naar zelfstandige huisvesting in een stad in Nederland.Voor een onderzoek die ik voerde ging ik oud bewoners van het asielzoekerscentrum opzoeken om te horen hoe het hen verging zelfstandig in de gemeente. Ik kan me nog zo herinneren bij Miryam dat ik schrok. In mijn geheugen stond een sterke sociale zelfstandige jonge vrouw in mijn hoofd die zeer ondernemend was. Nu ontmoette ik een overprikkelde en eenzame vrouw. Dit was een hele andere vrouw? Wat was er gebeurd?

Ze was blij dat ik op bezoek kwam. Ik ontmoette tegelijk haar broer die er ook was.

Ik was samen met een Syrische collega gegaan, waardoor we naar het Arabisch over konden stappen wanneer het Nederlands tekort schoot. En dat bleek maar goed ook. Want toen ik haar vroeg wat er allemaal was gebeurd kwamen de emoties los. Ik weer dat het dan veel lastiger is om een vreemde taal te spreken. “Vertel maar gewoon in het Arabisch. Geen probleem.” Ze vertelde dat ze zich geïsoleerd voelde. Haar dagprogramma zat volgebouwd dat ze haast geen sociale ruimte voor zichzelf had. Vanuit de gemeente was een programma opgesteld van kinderopvang in combinatie met taallessen en werk. Ze hopte echt van het ene programma naar het andere. En eindigde dan thuis alleen. Het viel haar op dat Nederlanders niet zo snel een praatje maken of bij je langs komen. Als je dat wilde moest jezelf gaan. Maar omdat ze ’s avonds alleen met haar kind thuis was, ging ze natuurlijk niet weg. Dus bleef ze alleen achter. Ze was aan het opbranden op het aflopen van verplichtingen, waar volgens de gemeente nu geen verandering in planning in te brengen was. Ze mistte juist de sociale gesprekken zoals nu tijdens een kopje thee bijvoorbeeld. Maar ook gewoon wat aandacht voor wie zij was als mens. Ze was een vergunninghoudster geworden onder de massa die inburgerings- en participatie-plichtig was . Wie is Miryam nu nog?

Ze was zo dankbaar dat ik kwam. Dat voelde ik in de hele gastvrijheid. Ik vertrok ook met een wat bezwaard hart en vroeg me af waar de mens uit het oog is verloren.

© CQtrainer - Jeroen Jansen