Vanuit cultureel oogpunt ben ik me bewust dat de mensen die ik in het verleden heb ontmoet, mijn perspectief hebben gevormd die ik vandaag de dag heb. Figuurlijk draag ik ze voor een deel met me mee. Ze staan achter me en ik kan er zo in terugblikken. Het is een kleurrijk en gevarieerd gezelschap van vele nationaliteiten, leeftijdsgroepen, opleidingsachtergrond en beroepen. Ze kennen elkaar niet en kunnen elkaar niet allemaal verstaan. Maar ik begrijp ze wel. Daarom kan ik er zo op teruggrijpen. Laat is er een uit nemen.Daar achter staat een man wat op zichzelf. Statige houding, netjes gekleed. Hij kijkt wat van zich af. Niemand kijkt eigenlijk naar hem en hij lijkt wat op zichzelf te staan. Hij heet Reza en komt uit Iran. Hij is getrouwd, maar ik weet nu niet waar zijn vrouw is. Hij heeft 2 puberende kinderen die ook zich elders vertoeven.

Reza staat erom bekend andere vluchtelingen te helpen bij et lobbyen bij de zorg- en dienstverlening. Hij spreekt meerdere talen en laat zich niet gemakkelijk afwimpelen. Eerlijk gezegd hij bezit het talent om manipulatief de hulpverlener het zo lastig mogelijk te maken. Hij is zo behendig in onderhandelen dat de meeste hulpverleners hem liever zien gaan dan komen. Het viel me op dat steeds als hij ten tonele kwam zowel hulpverleners als andere vluchtelingen hem sympathiek vond. En aan de serieuze en wellicht boze blik kreeg ik het gevoel dat hij dat zelf ook niet was. Wat dreef hem hierin?

Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt, want ik wist inmiddels dat je nooit alles ziet wat je denkt te zien. Ik wilde kennis maken met hem.Toen in een teamoverleg zijn verzoek op woningwissel werd afgewezen rees de vraag op wie dit met hem wilde bespreken. Iedereen dacht liever jij dan ik. Dus ik stak mijn hand op. Dit was mijn aanleiding om met Reza in gesprek te komen.Zoals gezegd, zo gedaan. Ik nam Reza beleefd mee naar een spreekkamer zodat we even samen komen spreken.Zoals verwacht wilde hij de discussie aangaan nadat ik de afwijzing had toegelicht. Hier ging ik eigenlijk niet op in maar liet stilte vallen. Toen hij besefte dat onderhandelingen niet het gewenste effect gaven, viel hij ook stil. Ik beëindigde het gesprek niet en bleef rustig zitten. Reza ook. Zijn ogen dwaalde naar de grond. Hij keek bezwaard.

Na stilte vroeg ik hem hoe het met hem ging. Hij vertelde me dat hij het even niet meer wist. In Iran had hij een goede baan. Hij was manager van een 4sterren hotel. Hij had veel personeel onder zich, was gelukkig getrouwd en genoot van zijn kinderen. Nu hier in Nederland is hij alles verloren. Zijn vrouw is vaak met vriendinnen op stap en buit van de gelijke rechten van de vrouw goed uit. Het hoofddoekje is allang verdwenen. Zijn kinderen genieten van de vrijheid, gaan steeds meer hun eigen gang en geven af op pa van “ach pap, we zijn niet meer in Iran!” Hij was alleen.Het enige wat hem aanzien gaf en hij nog kon doen was het onderhandelen en drammen voor anderen. Maar hier genoot hij ook niet meer van. Hij wilde terug naar hoe het was. Tranen namen de overhand.

Dit veranderde toen ik hem vroeg voor een coördinerende taak van de recreatiezaal in een centrum voor bijna 1500 vluchtelingen. Collega’s verweten mij met “zeg ga je hem nu belonen?!” Dit hield ik af met “Geef hem die kans en oordeel niet te hard. Ik verwacht dat dit veel kan veranderen.” In deze taak kwam zijn talent als manager positief tot zijn recht en hij bloeide weer op. Zijn gastvrijheid kwam vrij en hij ontpopte zich tot een formidabele gastheer met een enorme span of control. Van een gevreesd man werd hij een geliefd man. Zelf zijn vrouw raakte weer verwonderd door hem.Dit is natuurlijk maar een persoon uit mijn verleden in de interculturele vluchtelingen sector. Als ik niet dieper kennis had gemaakt met Reza, was het nog steeds de vervelende dramkop geweest zoals hij werd weggezet. Ik had het oordeel kunnen beamen. Toch koos ik ervoor te ontdekken waarom Reza deed wat hij deed. Iedereen heeft zijn reden binnen de omstandigheden waarin ze leven. Hierdoor heb ik het voorrecht Reza’s talent te mogen ontdekken en een van de beste gastheren mogen ervaren die ik heb meegemaakt in 20 jaar. En dit is een menselijke ontdekkingsreis die ik iedereen gun.

© CQtrainer - Jeroen Jansen